Kiba, de golden doodle van de politiezone Brussel-West.

Ik was toen nog maar drie maanden oud. Toen mijn baasje, Barbara, hoofd van de dienst Gezin & Zeden, me voor het eerst zag in een fokkerij in Vlaanderen, was ik bij mijn broers en zussen. Op dat moment twijfelde ze tussen mijn schattigere broer en mij. Gelukkig heeft mijn charme gewerkt en heb ik het hart van Barbara veroverd, waardoor ik een volwaardig lid werd van onze politiezone. 

Mijn rol is duidelijk: het begeleiden van de meest kwetsbare slachtoffers, bij zedenzaken of huiselijk geweld en tijdens moeilijke verhoren. Daarnaast heb ik als missie het welzijn binnen de dienst Gezin & Zeden te verbeteren. Op mijn eerste werkdag heb ik het hele team ontmoet tijdens een teambuilding en werd ik door iedereen goedgekeurd. Sindsdien volg ik het werkritme van mijn baasje en kom ik haar op kantoor vergezellen, tot zelfs op het parket van Brussel. Toch is het voor mij essentieel om een gezinshond te blijven, aan thuiswerken te doen en vakantie te nemen, want zoals Barbara zegt, ik moet "zijn" en niet "doen". 

Tijdens mijn dagen op kantoor ben ik kalm en slaap ik veel. Maar zodra ik een kind opmerk, benader ik het voorzichtig om het te kalmeren, of het nu voor een verhoor is of terwijl één van zijn ouders wordt verhoord. De pas gecreëerde rustgevende ruimte voor delicate verhoren, die EVA werd genoemd, is ook waardevol. Sinds enkele maanden zijn Eva en Kiba onmisbare begrippen binnen de dienst Gezin & Zeden van de politiezone. 

Maar vergis je niet, mijn leven draait niet alleen om slapen en genieten van knuffels! Sinds mijn adoptie volg ik trouw elke week een training. Deze gebeurt zonder snoepjes, maar men zal eerder aaien en positief bekrachtigen. Het regent bijvoorbeeld complimenten wanneer ik stop met blaffen. Ik reageer met trots op klassieke commando's, hoewel mijn baasje erop staat dat mijn echte taak is om geaaid te worden. Ik vind het heerlijk! 

Ik moet nog leren om automatisch te reageren op een verzoek om naar een slachtoffer te gaan. Ook al doe ik het spontaan, het kennen van een herkenningswoord kan handig zijn wanneer ik afgeleid ben. Een geheimpje dat ik met jullie deel: binnenkort zullen de kinderen een foto van ons beiden ontvangen dankzij onze nieuwe polaroidcamera. Dat maakt me gelukkig, want ik hoop dat dit beeld een glimlach op hun gezicht tovert wanneer ze het politiebureau verlaten en hen tijdelijk doet vergeten waarom ze zijn gekomen.